Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Conclusum est enim contra Cyrenaicos satis acute, nihil ad Epicurum. Duo Reges: constructio interrete. Quae cum essent dicta, discessimus. Si quae forte-possumus. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sed ego in hoc resisto; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ego vero isti, inquam, permitto. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Summus dolor plures dies manere non potest? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Immo alio genere; Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum.

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ac tamen, ne cui loco non videatur esse responsum, pauca etiam nunc dicam ad reliquam orationem tuam. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Non risu potius quam oratione eiciendum? Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Cur, nisi quod turpis oratio est?

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Dici enim nihil potest verius. An hoc usque quaque, aliter in vita? Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis.